ΙΕΡΕΣ ΜΝΗΜΕΣ
της Ντίνας Αμανατίδου

 Δεκάτη ενάτη του Μαγιού
δύστυχη Ρωμανία
σε ξέσκισαν, σε πλήγωσαν,
με τη Γενοκτονία.

 Η Ρωμανία μας θρηνεί
πού ’χασε τα παιδιά της,
χαμένες οι πατρίδες της,
ρήμαξαν τα καλά της. 

Λεηλατούν τον Πόντο μας
και τον καταξεσκίζουν,
και την καρδιά του Έλληνα
στον Εύξεινο την πνίγουν. 

Ήτανε μέρα σκυθρωπή,
μέρα βαλαντωμένη,
που οι Πόντιοι επήρανε
τους δρόμους πικραμένοι. 

Με πόνο εξεκίνησαν
όσοι είχαν απομείνει
απ’ το διωγμό του Ατατούρκ,
και τ’ άγρια του κτήνη.

 Γυμνοί, θλιμμένοι φύγανε
άλλη γωνιά να βρούνε,
λίγη χαρά, λίγο ψωμί,
και τόπο να ταφούνε... 

Οι Πόντιοι όπου πήγανε
η Γη γλυκά τους δέχτη!
Μα ο καημός της προσφυγιάς
πάντα τους κατατρέχει. 

Η πίκρα δεν τους πτόησε,
πάλεψαν για να ζήσουν.
Απ’ το μηδέν εμόχθησαν
ξανά για ν’αποκτήσουν, 

όσα άφησαν και έφυγαν
στις αλησμόνητες πατρίδες.
Όνειρα, πλούτη, ιδανικά,
τόσες νεκρές ελπίδες!...

Μα ο Ποντιακός Ελληνισμός
σήκωσε το κεφάλι,
στις γειτονιές της προσφυγιάς
μ’ ευθύνη, με καμάρι.

Ακούραστα, αγόγγυστα,
δούλεψαν για να χτίσουν,
οι πρόγονοι ότι δίδαξαν
θέλησαν να κρατήσουν. 

Με ιεροσύνη στην καρδιά
για όλα τα μεγαλεία,
που έχασαν οι άμοιροι
μέσ’ τη Γενοκτονία... 

Περνούν τα χρόνια βιαστικά,
μα οι Πόντιοι δεν ξεχνάνε,
στην Παναγιά τη Σουμελά
ποθούνε για να πάνε.

 Να προσκυνήσουν τα ιερά,
τα άγια των προγόνων,
και με την πίκρα στην καρδιά
να ξαναδούν τον Πόντο!

 Τον Πόντο ανταλλαγής
και του χαμένου κόπου.
Τον Πόντο της εξάλειψης
και του αφημένου τόπου.

 Κυλούν τα χρόνια γρήγορα,
μα οι Πόντιοι δεν ξεχνούνε,
ακόμα και στην ξενιτιά
οι Μνήμες ξανανθούνε... 

 Και γαλουχούνε τα παιδιά
πάντα να ενθυμούνται
την ιερή κληρονομιά
όσο μακριά κι αν ζούνε. 

Να μην ξεχάσουνε ποτέ
την άγρια θηριωδία
που διέπραξε η Τουρκία
με τη Γενοκτονία...

 Την τουρκική αγριότητα,
το μίσος, τη μανία,
να καταγγέλλουν εσαεί
σ’ όλη την κοινωνία. 

Και η Ιστορία με στοργή
στις δέλτους της θα δρέψει
με Μνήμη αιώνια και τιμή
τους Ήρωες να στέψει!

 Έτσι τιμούνται οι Ήρωες
σαν τους θυμούνται όλοι,
κι ανακουφίζονται οι ψυχές
στο θείο περιβόλι... 

Όλοι οι Πόντιοι σφιχτά
πάντα αδελφωμένοι
με Ειρήνη, Αγάπη, Προκοπή,
να ζούνε ενωμένοι... 

Και κάθε χρόνο να τιμούν
στις δεκαεννιά του Μάη
την Μνήμη των προγόνων τους
μ’ ένα ιερό στεφάνι...! 

Μελβούρνη

19 Μαΐου 1999