Η χρυσή Λίρα
γράφει  η Πόπη Μερτζάνη

Οταν μια μέρα άκουσα το θόρυβο που έκανε μια χρυσή λίρα όταν έπεσε στα ν«^ πλακάκια ένοιωσα μια γλυκιά ανατριχίλα στο κορμί μου, κάτι σαν ηδονή. Όχι ότι είχα την ευκαιρία ποτέ να έχω πολλές χρυσές λίρες στην κατοχή μου. Αλλά να, έτσι έτυχε μια ημέρα να έχω στα χέρια μου μια χρυσή λίρα. Και αυτή αν θυμάμαι καλά, κάποιος μου την είχε χαρίσει. Όπως φαίνεται όμως, δε θα μου την έδωσε με την καρδιά του, γιατί σε κάποια φάση, έτσι καθώς έπαιζα μαζί της την έχασα.

Αλλά τελικά αυτό δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Σημασία έχει το γεγονός ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο θόρυβος. Είχε μια κάποια αξία. Ο ιδιαίτερος τρόπος που κουδούνιζε έτσι όπως κατρακυλούσε μ' έκανε να ριγήσω από ευχαρίστηση, λες και άκουγα να παίζουν χίλια τσιγγάνικα βιολιά.

Όπως όμως προείπα, δεν ήταν τυχερό να μείνει η λίρα αυτή στην κατοχή μου για πολύ καιρό. Ύστερα από μερικά χρόνια, το είχα σχεδόν ξεχάσει κιόλας πως κάποτε έστω και για λίγο ήμουν κάτοχος μιας χρυσής λίρας.

Το ξαναθυμήθηκα όμως, όταν εντελώς τυχαία γλίστρησε από τα χέρια μου ένα διπλοσέληνο. Κάθισα για λίγο ακίνητη με το βλέμμα κολλημένο στο διπλοσέληνο που κατρακυλούσε επάνω στα πλακάκια ακούγοντας το θόρυβο που έκανε. Τι κούφιος που ήταν αλήθεια ο ήχος του! Τι ψεύτικος! Του έλειπε εκείνη η κουδουνιστή μελωδία. Το σήκωσα, το κοίταξα και σκεπτική το έβαλα μέσα στο πορτοφόλι μου. Καμία αξία. Και αν ακόμη το έχανα δε θα μου προκαλούσε ούτε λύπη, ούτε πόνο, ούτε και που ποτέ θα θυμόμουν πως έχασα ένα διπλοσέληνο.

Μηχανικά άναψα ένα τσιγάρο, κάθισα στην καρέκλα, ακούμπησα το κεφάλι μου μέσα στη χούφτα του χεριού μου και βυθίστηκα σε συλλογισμούς. Αλήθεια, σκέφτηκα ξαφνικά, τι θόρυβο άραγε θα έκανε ένα επίχρυσο νόμισμα; Ποτέ μου δεν είχα την ευκαιρία ν' ακούσω το θόρυβο του. Σηκώθηκα κι έτρεξα στο δωμάτιο μου, μιας και θυμήθηκα πως κάπου είχα καταχωνιασμένο ένα επίχρυσο ελληνικό νόμισμα. Άνοιξα κουτάκια, συρτάρια, και ντουλάπες και τελικά το βρήκα ξεχασμένο και αμεταχείριστο εκεί που το είχα τοποθετήσει τότε που μου το είχαν χαρίσει.

Ξαναγύρισα στην κουζίνα και το άφησα να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μου. Έτσι καθώς έπεσε με δύναμη στα πλακάκια, νόμισα για μια στιγμή πως άκουσα το ίδιο μελωδικό, ηδονικά ανατριχιαστικό κουδούνισμα που έκανε και η λίρα η χρυσή όταν έπεσε στο δάπεδο. Νόμισα. Γιατί το κουδούνισμα ξεθύμανε πολύ γρήγορα, αφήνοντας μόνο στο ξεψύχισμά του ένα ρηχό, εξασθενημένο και κούφιο ήχο...

Πόπη Μερτζάνη