Πλούταρχος  Π. Δεληγιάννης

Το «Όχι» των Ελλήνων.

(Του Κωστή Ν. Ζερβάκη, από τη Νέα Επαρχία της Σητείας)

Μεθαύριο, που ο ημερο-δείχτης θα ξαναδείξει την 28^ην τ’ Οχτώβρη, ό-λοι μας, θα ξεφυλλίσομε νοερά το βιβλίο της Ισ-τορίας και η σκέψη μας θα σταθεί στα γεγονότα της ίδιας ημερομηνίας του 1940. Τη μνήμη μας θα ξυπνήσουν, από το λήθαργο της πολυχρόνι-ας ιστορικής διαδρομής του ΟΧΙ, οι δοξολογίες, τα εμβατήρια, οι παρελάσεις, οι καταθέσεις στεφάνων στα Η-ρώα κι οι πανηγυρικοί λόγοι. Όλα τυποποιημένα πια και καθι-ερωμένα.

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης(ΜΜΕ), θα μπούνε κι αυτά στο χορό, για να μας υπενθυμίσουνε, προ πάντων, ότι η νέα γενιά δε γνωρίζει την αιτία του εορτασμού κι εμείς όλοι, που ζήσαμε αυτές τις στιγμές, δικαιωματικά θα εξοργιστούμε.

Μουντό, εκείνο το Φθινοπωριάτικο πρωινό, που το μορφοστό-λισε ο κόσμος χαρωπό με τις ζητοκραυγές του. Το λαϊκό εκεί-νο εγερτήριο σάλπισμα του ΟΧΙ, το πήρανε τα πουλιά που το κάμανε άσμα ηρωικό και το διαλαλήσανε σε βουνά και κάμ-πους, το βουτήξανε οι γλάροι που το ταξιδέψανε σε νησιά και θάλασσες, το αδράξανε μαζί με τα όπλα τα στρατευμένα νιάτα που το κάμανε ενθουσιώδη ζητωκραυγή, τ’ άρπαξε το βουητό τ’ αέρα και το’ στειλε βροντερό μήνυμα στον εχθρό, με μια φωνή. ΟΧΙ, ο Ελληνικός λαός δεν θα καταθέσει τα ‘όπλα τα ιερά’, αλλά θα υπερασπιστεί μέχρις ενός τα ‘Πατρώα Εδάφη’.

Το Αλβανικό έπος, άρχισε ήδη να γράφεται, απ’ εκείνη τη στι-γμή, με χρυσά γράμματα στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας. Ένας μικρός λαός, μα πλούσιος σε Ιστορία, αντιμετώπισε έναν πάνοπλο εχθρό. Οι Έλληνες στρατιώτες με μοναδικό όπλο την ψυχή τους, που μέσα της έκρυβε έναν απαράμιλλο ηρωισμό, αντέταξαν τα στήθη τους στις λόγχες των μελανοχιτώνων. Η θρυλική πολεμική ιαχή ΑΕΡΑ αντιλάλησε πάνω στα χιονισμέ-να βουνά της Πίνδου.

Τις πρώτες νίκες των στρατευμένων παιδιών του, υποδέχτηκε ο Ελληνικός λαός με κωδωνοκρουσίες και πανηγυρισμούς. Στήθηκαν χοροί, τραγουδήθηκαν άσματα ηρωικά με κορυφαίο το «Εμπρός της Ελλάδος παιδιά». Ακόμη και σατυρικά τρα-γούδια δημιουργηθήκανε, όπως εκείνο το αλησμόνητο ‘κορόι-δο Μουσολίνι’, που φτιάχνανε τη διάθεση του άμαχου πληθυ-σμού και σμικραίνανε, το άλγος και το άγχος του πολέμου.

Αυτές οι νίκες κι οι πανηγυρισμοί, που δωρίσανε στο λαό της Ελλάδας τα στρατευμένα νιάτα της, δε βαστάξανε πολύ. Ο α-γώνας ήταν άνισος, όμοιος με εκείνον του Δαυίδ προς τον Γο-λιάθ. Η υπεροπλία του εχθρού κι ο άγριος χειμώνας, που ενέ-σκηψε εντωμεταξύ, μετατρέψανε το θρίαμβο σε πανωλεθρία, χωρίς να μειώσουνε την αξία και το μέγεθος του ηρωικού έ-πους. Ο Ελληνικός λαός έκλεισε μέσα στη ψυχή του τα ηρω-ικά κατορθώματα των θαρραλέων μαχητών του και με καρτε-ρία υπόμεινε την τετράχρονη σκλαβιά.

Στα, προ του 1940, χρόνια μύριζε μπαρούτι. Όλα δείχνανε τον επικείμενο πόλεμο.

Ο Χίτλερ διαφήμιζε τις σιδερόφραχτες μεραρχίες του, επιδικ-νύοντάς τες σε ατέρμονες παρελάσεις. Ο Μουσολίνι κομπορ-ρημονούσε, σαν άλλος Ρωμαίος Αυτοκράτορας κι ο δικός μας, ο Μεταξάς, γιόρταζε με τη Νεολαία του, ανακηρύσσοντας τον εαυτόν του Πατέρα του Έθνους. Μέσα όμως στα τέσσερα χρόνια της διπλής κατοχής, από τα λαομίσητα στρατεύματα τού Φασισμού και του Ναζισμού, που το φρόνημα του Ελλη-νικού λαού έμεινε αδούλωτο, σβήσανε κι οι τρεις φασισμοί μαζί με τους αρχηγούς τους. Πρώτα πήρε, η μπόρα του ΟΧΙ που βροντο--φώναξε σύσσωμος ο λεβέντης λαός, τη γνωστή δικτατορία τού Ι. Μεταξά, που έστω ο Αρχηγός της, πρόλαβε να πεθάνει και να θαφτεί με τιμές. Τους άλλους, τον Μουσο-λίνι πρώτα και τον Χίτλερ κατόπιν, τους κατάπιε η κόλαση, μαζί με τα στυγερά καθε-στώτα τους, λίγα χρόνια αργότερα και είχανε, όπως τους άξιζε άλλωστε, το γνωστό θλιβερό και μακάβριο τέλος.

Το ξημέρωμα της λευτεριάς, υποδεχτήκαμε όλοι «εν χορδαίς και οργάνοις».

Οι μόλις απελευθερωθέντες σκλάβοι, γλεντοκοπήσανε για τα καλά και σα χορτάσανε χορούς και τραγούδια, αρχίσανε να συμμαζεύουνε τα ερείπια που άφησε πίσω του ο κατακτητής. Τούτες οι χαρές όμως, δε βαστάξανε και πολύ. Η κατάρα του Έθνους παραμόνευε. Ο εμφύλιος διχασμός πρώτα κι ύστερα ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε, οπισθοδρομήσανε τη Χώρα μας από την ανασυγκρότηση και την πρόοδο. Στο όνο-μα της ελευθερίας, οι δήθεν θεματοφύλακές της, στραγγαλί-σανε το ελεύθερο φρόνημα του λαού. Ο Χωροφύλακας έγινε δυνάστης κι εμείς όλοι, σα χαζοί, χειροκροτούσαμε τους ηγέ-τες μιας ανελεύθερης Δημοκρατίας.

Οριοθετήσανε το λαό σα να’τανε κτήμα τους, βάζοντάς του ταμπέλα, τάχα ιδεολογική. Δεξιοί, οι μισοί Έλληνες ή Εθνικό-φρονες. Αριστεροί οι άλλοι μισοί ή συνοδοιπόροι και στο τέ-λος μιάσματα. Φάκελοι και κοινωνικά φρονήματα σε ημερή-σια διάταξη. Τίγκα τα αρχειοντούλαπα της Αστυνομίας κι εμείς όλοι, που γυρεύαμε μια θεσούλα, βίρα και υπογράφαμε δηλώσεις εθνικοφροσύνης, αποκηρύσσοντας το ΚΚΕ, χωρίς να έχομε ιδέα, τί θα πει Κομμουνισμός. Ακόμη κι από τον άμ-βωνα, οι υπηρέτες του οίκου του Θεού, καταδικάζανε, χωρίς να το καταλαβαίνουνε, την Οικουμενικότητα του Χριστιανισ-μού, διαχωρίζοντας συγχρόνως το «ποίμνιό» τους σε «αμνούς και ερίφια».

Η πολιτική ζωή συνεχιζότανε κουτσά στραβά, με το Παλάτι να’ χει το πάνω χέρι, ώσπου φτάσαμε στην αποφράδα εκείνη μέρα της 21^ης Απριλίου του σωτήριου έτους 1967. Η «εθνο-σωτήρια» επέμβαση του στρατού στραγγάλισε καλά-καλά τις λίγες ελευθερίες πού’ χαμε. Μόνη μας παρηγοριά, οι ασυνάρ-τητοι λόγοι του Αρχηγού της, γιατί μ’αυτούς διασκεδάζαμε και ξεχνούσαμε την καταπίεση μας, που βάσταξε εφτά χρόνια.

Ιστορικά έχει καταδειχτεί, πως, έπειτα από μια δικτατορία, έπεται μια καταστροφή. Την δικτατορία του Μεταξά ακολού-θησε η καταστροφή, που συντελέστηκε με τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την κατοχή, ενώ τη δικτατορία και την πτώση των Συνταγματαρχών, ακολούθησε η τραγωδία της Κύπρου. Το παρήγορο είναι, πως και στις δυο περιπτώσεις, ο λαός συσπει-ρώθηκε. Ο κοινός κίνδυνος ενώνει τα Έθνη.

Η πτώση της Χούντας, βρήκε το λαό ενωμένο. Πιστέψαμε τότε όλοι, πως αυτό θα συνεχιζότανε και μετά τη μεταπολίτευ-ση. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το προσπάθησε, μάταια ό-μως. Οι κατοπινοί ηγέτες δεν έδειξαν την μεγαλοσύνη που έπρεπε.

Όλοι τους παρασύρθηκαν, στο πώς να διαιωνίσουν την εξου-σία τους και διχάσανε και μαντρώσανε το λαό στα κομματικά τους κονάκια. Από την επόμενη των εκλογών, μόνη τους φρο-ντίδα είναι, η παραμονή τους στην εξουσία και η εκλογή τους για την άλλη τετραετία. Το συμφέρον του κόμματος πάνω απ’όλα, ενώ τα σημερινά προβλήματα του τόπου παραμένουν άλυτα και η κοινωνία με απάθεια παρακολουθεί τα τεκταινό-μενα.

Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Γιατί όλοι εμείς, να αποστρέ-φομε το πρόσωπο μας από τα σύγχρονα προβλήματα που τα-λανίζουν τον τόπο μας; Η ρύπανση του περιβάλλοντος, η παι-δεία, η δημόσια υγεία, η ανεργία, η δημόσια διοίκηση, η ασ-φάλεια, ο πολιτικός βίος γενικά, με τη σκανδαλώδη συμπερι-φορά ηγετών και παρατρεχάμενων. Τι να πρωτοπεί κανείς και τι ν’ αφήσει. Όλα, μα όλα, «γέμουν κακών». Πότε επιτέλους όλοι εμείς, θα πούμε το μεγάλο ειρηνικό μας ΟΧΙ; σ’όλα τούτα τα παράδοξα που μας συμβαίνουν και κάνομε πως δεν τα βλέπουμε; Μήπως χρειάζεται να δείξουμε τον ίδιο ηρωισμό που δείξανε οι μαχητές του 1940; Τα νιάτα έχουν το λόγο.

 

vv

Κ

aa

Mind languages before all vanish

Australia has more extinct languages than any other country, a new report has found.

The Worldwatch Institute’s latest Vital Signs publication focuses on the threat posed to the globe’s languages, particularly those spoken by indigenous populations.

So far, Australia has lost 188 languages, and Worldwatch warns that within decades the demise of Aboriginal languages will rapidly escalate.

“It is estimated 90 per cent of the languages spoken by Australia’s Aboriginal peoples will perish within the current generation”, it said.

Worldwatch said Australia led the world in terms of lost languages. The 188 gone from Australia compares with 70 in the US and about 30 in Brazil.

Over the past 10,000 years, the number of spoken languages has shrunk from more than 12,000 to just under 7,000.

Mandarin Chinese is the world’s most spoken language, with almost one billion people using it as their first language.

Spanish and English are spoken as a first language by more than 300 million each, although English is by far the most common second language.

Worldwatch said the number of English speakers in China was growing at about 20 million people a year.

It found the death of languages was often due to bans on religious grounds, disease, wars and cultural assimilation.

In other cases, economics can drive a language out of use.

“When a community finds that its ability to survive and advance economically is improved by the use of another language, for example, people there stop using their native tongue or teaching it to their children,” it found.

(MX News, Thursday 13/07/2006).

(A translation into Greek, by Plutarch P. Deliyannis, follows).


ss

Φροντίστε για τις γλώσσες πριν αυτές εξαφανιστούν.

Η Αυστραλία έχει περισσότερες εξαφανισμένες γλώσσες α-πό κάθε άλλο κράτος, σύμφωνα με τα πορίσματα μιας και-νούριας έκθεσης.

Το έντυπο του Ιδρύματος «Παγκόσμιος Παρατηρητής», γνωστό ως «Ζωτικές Ενδείξεις», συγκεντρώνει την προσοχή του στην απειλή που υφίστανται οι γλώσσες του πλανήτη μας, και ιδιαίτερα οι γλώσσες που μιλιούνται από ιθαγενείς λαούς.

Μέχρι σήμερα, η Αυστραλία έχασε 188 γλώσσες και ο «Παγκόσμιος Παρατηρητής» προειδοποιεί ότι σε μερικές δεκαετίες η απειλή του θανάτου των γλωσσών των ιθαγε-νών θα αυξηθεί με μεγαλύτερο ρυθμό.

«Υπολογίζεται ότι 90 τοις εκατό των γλωσσών που μιλιούν-ται από τους ιθαγενείς της Αυστραλίας, θα εξαφανιστούν κατά τη διάρκεια της παρούσας γενιάς, δηλώνει ο ‘Παγκόσ-μιος Παρατηρητής’».

Ο ‘Παγκόσμιος Παρατηρητής’ αναφέρει ότι η Αυστραλία ηγείται του λοιπού κόσμου στην απώλεια γλωσσών. Οι 188 γλώσσες που εξαφανίστηκαν στην Αυστραλία συγκρίνεται με 70 στις ΗΠΑ και 30 στη Βραζιλία.

Κατά τα τελευταία 10.000 χρόνια, ο αριθμός των ομιλουμέ-νων γλωσσών μειώθηκε από 12.000 σε λίγες πιο κάτω των 7.000.

Η Μανταρινή Κινέζικη είναι η πιο ευρεία ομιλουμένη γλώσσα, με ένα δισεκατομμύριο  κόσμου που την χρησιμο-ποιούν ως πρώτη τους γλώσσα.

Τα Ισπανικά και η Αγγλική είναι η πρώτη τους γλώσσα για περισσότερους από 300 εκατομμύρια ανθρώπους η κάθε μια, αν και η Αγγλική υπερισχύει κατά πολύ ως δεύτερη γλώσσα.

Ο Παγκόσμιος Παρατηρητής δήλωσε ότι ο αριθμός των ο-μιλούντων την Αγγλική στην Κίνα αυξάνεται κατά περίπου 20 εκατομμύρια το χρόνο.

Ανακάλυψε δε ότι η εξαφάνιση των γλωσσών ήταν συχνά αποτέλεσμα απογόρευσής τους για θρησκευτικούς λόγους, για λόγους ασθενειών, πολέμων και πολιτιστικών αφομοι-ώσεων.

Σε άλλες περιπτώσεις, οικονομικοί λόγοι μποροών να οδη-γήσουν μια γλώσσα σε αχρηστία.

«Όταν μια κοινότητα ανακαλύψει, για παράδειγμα, ότι η ι-κανότητά της, για  επιβιώση και οικονομική πρόοδο, εξαρ-τάται από την χρήση μιας άλλης γλώσσας, οι κάτοικοί της σταματούν να την μιλούν, και τα παιδιά τους δεν την διδάσ-κονται πια. Αυτό διαπίστωσε ο ‘Παρατηρητής’.


Reproduced with the permission of the Editor....

Ο Εxθρός του λαού.
 

Του Ερρίκου Iψεν.
(Παρουσί­αση/σχολιασµοί
 Πλούταρχος Π. Δεληγιάννης).

Ποιός, στην πραγµατικότητα, είναι ο εχθρός του λαού; Δυσwχώς, ο ίδιος ο λαός Αυτός ο λαός που η αστική τά­ξη, η εκµεταλλεύτρια τάξη, τον θέλει αγράµµατο, αµόρφω­το, για να τον εξουσιάζει και να τον εµπαίζει, όποτε και όταν θέλει.

Του προσφέρουν µια µικρή δόση παιδείας, αρκετή για να µπορεί να γράφει και να διαβάζει λίγο και να είναι σε θέση να υπογράφει την καταδίκη του. Με αυτού του είδους την παιδεία και µόρφωση, ο άνθρωπος γίνεται υποχείριο του εκµεταλλευτή, του δυνάστη του. Ας δούµε, όµως, πώς µας περιγράφει τον « Εχθρό του Λαού», ο διάσηµος συγγραφέ­ας θεατρικών έργων, ο Ερρίκος Ιψεν.

Ο Ερρίκος γεννήθηκε στο Σίεν της Νότιας Νορβηγίας το 1828 και πέθανε το 1906. Ο πατέρας του ήταν εύπορος επιχειρηµατίας και η µητέρα του ζωγράφος.

Κάποτε όµως η οικονοµική κατάσταση της οικογένειας καταρρέει και ο Ερρίκος αναγκάζεται να εργαστεί ως βοη­θός φαρµακοποιού. Από µια κρυφή δε σχέση του µε µια υπηρέτρια αποκτά ένα γιο. Το παιδί σπουδάζει στο Πανε­πιστήµιο της Χριστιανίας (Σήµερα - Όσλο), και δηµοσι­ογραφεί. Το 1858 παντρεύεται τη Σουζάνα Τόρενσεν και την επόµενη χρονιά αποκτούν τον γιο τους Σίγκουρντ. Μια υποτροφία γίνεται αφορµή να εγκαταλείψει τη χώρα του και να ζήσει στην Ιταλία και τη Γερµανία για 27 χρόνια.

Ο Ιψεν είναι από τους πρώτους ρεαλιστές συγγραφείς που στα «δράµατα σαλονιού» θίγει τα προβλήµατα της αστικής κοινωνίας. Ας δούµε τώρα τον «Εχθρό του Λαού». Βρισκόµαστε σε µια παραθαλάσσια πόλη της Νορβηγίας που γνωρίζει οικονοµική ανάπwξη, χάρη στην εκµετάλ­λευση των ιαµατικών πηγών της Η ανεργία είναι χαµηλή, η δε αξία της γης ολοένα µεγαλώνει και όλη αυτή η άνθιση οφείλεται στην αυξηµένη προσέλευση τουριστών. Ο για­τρός της πόλης, ένας ιδεολόγος, ο Τοµ Στόκµαν, ανακαλύπτει ότι οι πηγές είναι µολυσµένες.
 Τι µπορεί να γίνει; Δύο επιλογές υπάρχουν: να επισκευαστούν η να κλείσουν. Ο Δήµαρχος, όµως, της πόλης, τυχαίνει να είναι και αδερ­φός του γιατρού, δεν πείθετε και διαφωνεί σε όλα. Οι επισκευές θα ήταν χρονοβόρες, ενώ το κλείσιµο των πη­γών θα ήταν απόλυτη οικονοµική καταστροφή. Οι µετοχές θα έπεφταν δραµατικά. Κι αυτός ήταν ο κύριος λόγος που ο δήµαρχος και οι άλλοι µέτοχοι δεν ήταν διατεθειµένοι να κάνουν πίσω. Έπρεπε, µε κάθε µέσο, θεµιτό κι αθέµιτο να σταµατήσουν τη δηµοσιοποίηση της αναφοράς του γιατ­ρού. Ο γιατρός είναι κι αυτός ανένδοτος. Θέλει να προστα­τεύσει το λαό από το µολυσµένο νερό. Η αιτία της µόλυν­σης ήταν η διείσδυση µολυσµένων ουσιών, από το βυρσο­δεψίο, που ήταν εκεί κοντά. Πιστεύει ο γιατρός ότι η τοπι­κή εφηµερίδα θα τον υποστηρίξει και θα δηµοσιοποιήσει την αναφορά του, σχετικά µε τη µόλυνση των πηγών. Ο δήµαρχος, όµως, και οι άλλοι µεγαλοµέτοχοι, είναι απο­φασισµένοι να πολεµήσουν τον γιατρό. Συνωµοτούν ενα­ντίον του. Δεν τους ενδιαφέρει η υγεία των κατοίκων, τους ενδιαφέρει το κέρδος Αυτή είναι η λογική τους Κατορθώ­νουν ν' αφήσουν αδηµοσιοποίητη την αναφορά του γιατ­ρού και δηµοσιοποιούν τη δική τους, που ασφαλώς είναι παραπλανητική. Και δεν σταµατούν εδώ. Θέλουν την εξό­ντωση του γιατρού, κι αρχίζουν µια βρωµερή δισφήµηση εναντίον του. Επιδρούν στους ιδιοκτήτες αιθουσών της πόλης να µην διαθέσουν αίθουσα στο γιατρό για µια συγ­κέντρωση που θέλει να οργανώσει, για να ενηµερώσει το κοινό. Ο γιατρός βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση. Βλέπει την αδικία των ιδιοκτητών και δεν µπορεί ν' αντι­δράσει. Τελικά βρίσκεται ένας ναυτικός που του διαθέτει την αίθουσά του' οι µέτοχοι, όµως, κατορθώνουν, µε δω­ροδοκίες, µε οινοποσία και άλλα µέσα, να στρέψουν το λαό εναντίον του γιατρού. Ο γιατρός, πικραµένος από τους συµπολίτες του, εγκαταλείπει την πόλη, οικογενειακώς. Ανακυρήχτηκε Εχθρός του Λαού! Να, λοιπόν, γιατί το ατο­µικό, ή προσωπικό συµφέρον, καταστρέφει την κοινωνία µας Ο «Εχθρός του Λαού» είναι ένα καθαρό παράδειγµα για το πού µπορεί να φτάσει η απληστία του ανθρώπου. Οι λαοί θα πρέπει να αποκτήσουν µια σωστή Παιδεία, οι δε άπληστοι και συµφεροντολόγοι θα πρέπει κι αυτοί να βοη­θηθούν από µια καλύτερη Παιδεία, για να µπορέσουν να καταλάβουν ότι το κέρδος δεν είναι το Παν - χρειάζεται να αποκτήσουµε και ανθρωπιά!!!

οινωνικοπολιτικά.  

Αϊτζ (AIDS):  η  μάστιγα της ανθρωπότητας.

(Του Δρα Κυριάκου Π. Δεληγιάννη Φιλόλογου).

Η μορφή του είναι σκοτεινή και βλοσυρή. Κρατά ένα μεγάλο δρεπάνι και θερίζει. Αλλά δε θερίζει χόρτα, θερίζει ψυχές.  Το όνομά του είναι Χάρος. Άνεργος ποτέ δε μένει. Θερίζει ασταμάτητα και ακούραστα. Γιατί οι άρρωστοι κάθε μέρα και νύχτα πληθαίνουν. Κι ο θεριστής μέρα νύχτα δουλεύει. Εκα-τομμύρρια δολάρια διαθέτουν οι κυβερνήσεις για την πάταξη της τρομερής αρρώστιας που λέγεται AIDS (Έϊτζ).

Τόσα χρήματα δε βρίσκονται εύκολα, όσο βαθιά κι αν χώνουν τα χέρια τους στις τσέπες τους οι απλοί φολογούμενοι. Κατα-λαβαίνουν  ότι ο μεγάλος κίνδυνος που λέγεται Έιτζ δεν κατα-πολεμείται παρά με πολλές και μεγάλες θυσίες. Χωρίς θυσίες δεν προστατεύεται η υγεία του λαού.

Το πράγμα έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Η ανθρω-πότητα απειλήθηκε από φοβερές ασθένειες. Η πανώλης έκανε θραύση κατά καιρούς σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη μας. Χτύπησε πολυσύχναστα και πολύκοσμα λιμάνια, θέρισε χιλιά-δες ζωές απ’ όπου πέρασε. Όμως πέρασε. Απειλήθηκαν οι άν-θρωποι από τη φυματίωση. Βρέθηκαν αποτελεσματικά φάρ-μακα, βελτιώθηκαν οι συνθήκες διαβίωσης, περιορίστηκε ο κίνδυνος. Το ίδιο και με άλλες ασθένειες μεταδοτικές και επι-κίνδυνες, όπως τα γνωστά αφροδισιακά νοσήματα (σύφιλις, γονόρροια κ. ά.).

Το Έΐτζ όμως ξεπερνά  όλες τις άλλες, ακόμα και τον εξαπο-δώ, τον καρκίνο! Το Έϊτζ είναι η μεγαλύτερη απειλή της υγεί-ας όλης της κοινωνίας των ανθρώπων. Πολύ περισσότεροι άν-θρωποι κινδυνεύουν απ’ την ασθένεια αυτή απ’ ό,τι αρχικά νομιζόταν. Μελετώντας τη συμπεριφορά του ιού του Έϊτζ οι ειδικοί επιστήμονες αποφαίνονται ότι τα χρονικά όρια εδκή-λωσής του επεκτάθηκαν από δύο ή τρία χρόνια που νομιζόταν στην αρχή σε έξη ή περισσότερα.

Η διαφώτιση του κοινού για τον κίνδυνο του Έϊτζ είναι πέρα από ικανοποιητική. Η κυβέρνηση έκανε και κάνει ό,τι είναι δυνατό. Εναπόκειται πια στο κοινό να αναλογισθεί το μέγεθος του κινδύνου και να συμμορφωθεί με τις οδηγίες που έχει δη-μοσιεύσει το Υπουργείο Υγείας.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να γίνει κοινωνική συνείδηση όλου του πληθυσμού κάθε χώρας  ότι η λεγόμενη σεξουαλική «επανά-σταση» προξένησε βαθειά ηθικά τραύματα στις ψυχές των αν-θρώπων.  Δεν είναι δυνατό να εύρει ευτυχία ο άνθρωπος αν α-φήσει αχαλίνωτη τη σεξουαλική συμπεριφορά του. Η γύμνια και η χυδαιότητα και η ασυδοσία δεν κάνουν όμορφη τη ζωή. Τη ζωή την κάνουν όμορφη οι ωραίοι σκοποί που θέτει ο άν-θρωπος για το μέλλον του, τα ωραία ιδανικά που πλάθει μεσ’ στην ψυχή  και τη σκέψη του, οι ωραίες προσπάθειές του να διαμορφώσει καλό χαρακτήρα.

Κάποτε είχαν ρωτήσει το μεγάλο Ρώσσο συγγραφέα και στο-χαστή Μάξιμ Γκόρκυ για τον ελεύθερο έρωτα. Μάλιστα, είπε, ο Γκόρκυ, ενώ με τις συσπάσεις του προσώπου του διαγρα-φόταν ο μεγάλος πικρός πόνος της γιομάτης μόχθο και αγωνία ζωής του.  Μάλιστα, συνηγορώ, είπε, για τον ελεύθερο έρωτα, όχι όμως για τον έρωτα τον αγοραίο, όχι για τον έρωτα της εκμετάλλευσης που φέρνει την ηθική ταπείνωση και κατά-πτωση, όχι για τον έρωτα των σκύλων. Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος και πρέπει να παραμείνει άνθρωπος και η κοινωνία ανθρώπινη.

Εντούτοις, παραπλανημένος ο άνθρωπος από τα κηρύγματα μιας ελευθεριάζουσας και χυδαιολογούσας ψευτοπροοδευτι-κής διανόησης μόλυνε το πνεύμα του, μόλυνε τη συνείδησή του, μόλυνε τα αισθήματά του, σε βαθμό που να περιφρονεί και να χλευάζει κάθε ωραίο, ηθικό, υγιές  που στην ιστορική του διαδρομή μπόρεσε να επιτύχει ο ίδιος ο άνθρωπος. Τώρα όμως κινδυνεύει να καταστρέψει ο ίδιος τον εαυτό του.

Όμως δεν είναι αργά. Πριν προχωρήσει πιο πολύ στον κατή-φορο της συμφοράς, ας σταματήσει. Ας συνέλθει. Ας λογικευ-τεί. Για να σωθεί.

Και θα σωθεί αν καταλάβει ότι η ζωή δε γίνεται καλύτερη με την εκπορνευτική γύμνια της σάρκας, της σκέψης, της ψυχής, ούτε με την εκπόρνευση της υψηλής ιδέας της ελευθερίας.

Η ελευθερία σ’ όλες τις εκδηλώσεις του ανθρώπου πρέπει να συνοδεύεται με τη λογική. Ξέφυγε έστω και λίγο απ’ τη λογι-κή η ελευθερία, γίνεται ασυδοσία. Ασυδοσία στη σκέψη, στη συμπεριφορά. Ασυδοσία που επιτρέπει τη χρήση κάθε πράγ-ματος βλαβερού και επικίνδυνου και για την υγεία του σώ-ματος και για την υγεία του πνεύματος και της ψυχής.  Ο πορ-νοαλητισμός και η ναρκωτικοχρησία πηγαίνουν κοντά κοντά. Οι επίσημες και υπεύθυνες αρχές είναι ανεκτικές. Το κακό ό-μως προχωρεί. Αλλά ώς πότε;