ΤΙΜΕ ΙΝ ΑΤΗΕΝS            

  




GREEKS 
IN AUSTRALIA

Explore the Map above

 

 

 

 

  

 
ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟΥ

 



 

ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΞΥΛΑΚΙ

 Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή στην Ελλάδα, το παγωτό ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να το έχουμε κάθε μέρα.  Ήταν κάτι που το είχαμε μόνο το καλοκαίρι.  Και στη δική μου οικογένεια, μόνο τις Κυριακές του καλοκαιριού.  Κάθε Κυριακή λοιπόν μετά την εκκλησία, περιμέ-  ναμε να μας δώσει η μητέρα μας, και πολλές φόρες η γιαγιά, λεφτά να αγοράσουμε παγωτό.  Έτσι μια Κυριακή μετά την εκκλησία αδε- ρφός μου και εγώ, αφού μας έδωσε η γιαγιά χρήματα, αγοράσαμε από ένα παγωτό βανίλια σε ξυλάκι. Και εγώ καμαρωτή - καμαρωτή με το παγωτό στο ξυλάκι, νόμιζα ότι κρατούσα  ολόκληρο τον κόσμο στα χέρια μου. 

Ξαφνικά βλέπω τη μητέρα μου να μιλάει με μια φίλη μου από το σχολείο, και τη μητέρα της. Προσχωρώ να πάω κοντά τους, κρατώντας  υπερήφανα το παγωτό.  Το παγωτό που περίμενα να κρατήσω με αγωνία, ολόκληρη την εβδομάδα.  Ωχ! Αμάν, μόλις φτάνω εκεί,  λες και έγινα μαγνήτης ξαφνικά και τραβούσα τη φίλη μου.  Όπου πήγαινα εγώ, από πίσω μου αυτή, με τα μάτια της κολλημένα στο παγωτό μου.

ΑΑΧ! Τι μπελάς πως να την ξεφορτωθώ τώρα;  Άρχισα να τραβάω της μητέρας μου το φόρεμα, και να της λέω, πάμε μαμά! Πάμε! Η μητέρα μου όχι μόνο δε με άκουσε, μα μου είπε και από πάνω:    <<Δώσε λίγο και στο κοριτσάκι>>   Αχ! Τι έπαθα τι το' θελες βρε μανούλα μου να το πεις  αυτό τώρα; Τι να κάνω κι εγώ, δεν ήθελα να φανώ και πολύ κακιά, της απαντάω << μετά θα τη δώσω, μετά>>  λες και θα κρατούσα το παγωτό για ώρες  στα χέρια μου. 

Τελικά δε γινόταν έπρεπε να αποφασίσω. Και αποφάσισα, να τη δώσω λίγο, τι να κάνω μου είχε γίνει εφιάλτης, άρχισε και το παγωτό μου να λιώνει.  Απλώνω το χέρι μου εγώ, ανοίγει το στόμα της αυτή, στόμα ήταν αυτό η γαλαρία βρε παιδιά!

 Άσε που εγώ από την αγωνία μου το έβλεπα τρεις φορές μεγαλύτερο. Βούτηξε το παγωτό μου και έκλεισε. Η φίλη μου ευχαριστιόταν το παγωτό, και εγώ έντρομη τραβούσα το ξυλάκι που είχε σφηνώσει, και δεν έβγαινε με τίποτα.  ΑΧ! Τι λαχταρά! Όταν ξανάνοιξε η γαλαρία τελικά, υπήρχε μόνο το ξυλάκι, το παγωτό, έκανε φτερά.

Έμεινα κοκαλωμένη. Σκεφτείτε την έκφραση μου, με μάτια βουρκωμένα, και γουρλωμένα κοιτώντας το ξυλάκι.  Λες και είχε γίνει σεισμός, και κάταπιε μόνο το παγωτό μου. Η απελπισία μου ήταν μεγάλη, επακολούθησε δεύτερος σεισμός με κλάμα.  Ούτε στη μητέρα μου δε μιλούσα, ως την επομένη  Κυριακή που ήταν να μου δώσει λεφτά για παγωτό. Έπρεπε να ξεθυμώσω γιατί αν έκανα τη θυμωμένη δεν είχε παγωτό την Κυριακή.  

 Αυτή τη φορά όμως είχα βάλει πια μυαλό δεν υπερηφανευόμουν για το παγωτό μου, το έκρυβα, ως που βρήκα μια ήσυχη γωνίτσα, και το ευχαριστήθηκα. Α! Μα Πια!.    

<< Στο παρακάτω ποίημα, καθρεφτίζεται η παραπάνω ιστορία, με λίγα λόγια.   Πρώτα είχα γράψει μόνο το ποίημα,  θεώρησα όμως καλό να γράψω και αυτή την πραγματική, και κωμικοτραγική, ιστορία, που μου συνέβηκε στα 10 μου χρόνια, και θα πρέπει να πληγώθηκα πολύ για να την θυμάμαι ως σήμερα.

 Κι όμως, ένα παγωτό σήμαινε πολλά, γιατί δεν το είχαμε όποτε το θέλαμε. 

 Όσο για τη φίλη μου τη συγχώρεσα, φτωχούλα ήταν και αυτή σαν και εμένα. Και ύστερα αν δεν ήταν αυτή πως θα έγραφα εγώ την ιστοριούλα μου τώρα, για να γελάσουμε;>>

 


ICE-CREAM ON A STICK

 

In the hot months of summer
Every Sunday of the week,
Mother gave us money
For ice-cream to eat. 

So one hot Sunday after church 
We ran into the shop, 
We bought an ice-cream on a stick 
Because it was so hot. 

When my friend saw me 
With an ice-cream in my hand,  
She kept on coming 
Everywhere I went. 

My mother told me
To give the girl a bite,
I took a good look at her   
And then I said,  "I might". 

My ice-cream disappeared 
Before my very eyes, 
And boy I felt so sick 
I was left only with the stick.

 Andriana Karamitros.

 


ΤΟ  ΠΑΓΩΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΞΥΛΑΚΙ

 

Τις Κυριακές το καλοκαίρι,
τρέχαμε για παγωτό. 
Με λαχτάρα και καρτέρι,  
και τα χρήματα στο χέρι. 

Ο αδελφός μου και εγώ, 
με μεγάλο μας μεράκι,
πήραμε από
ένα 
που ήταν σε ξυλάκι.
 

Σαν η φίλη μου με είδε  
να κρατάω παγωτό,
από πίσω μου ερχόταν, 
πήγαινε όπου και εγώ.
 

Η μητέρα μου, μου είπε,
δώσε λίγο και σ'
αυτό. 

Την κοίταξα καλά-καλά, 
και της είπα θα σκεφτώ.
Είδα, παρά  είδα,
αφού δεν ξεκολλούσε,
να της δώσω λίγο, 
και ίσως να ξεχνούσε.
 

Με μια μόνο δαγκωνιά, 
το παγωτό έκανε φτερά.
 Κι' έμεινα, με το
μεράκι.
Και στο χέρι, το ξυλάκι.

 

Ανδριάνα Καραμήτρου.

 

 

ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟΥ

more about the author

 

 


ICE-CREAM  STORY 

Ice-cream in Greece was something that we used to have only in the summer time and in my family only on Sundays, so one Sunday after church, my mother gave us some money, to buy ice-cream. My brother and I both ran happily into the shop and bought an ice-cream.

When I came out of the shop, I saw my mother talking with one of the girls in my class at school, and her mother. When the girl saw me holding an ice-cream, she kept on looking at me and every step I took, she was behind me.

I was trying to hide behind my mother, but she kept on following me. Then my mother said to me, "come on, give her a bite," but that's when I last saw my ice-cream.  She opened her mouth and my whole ice-cream disappeared.

 I have never forgotten that moment, specially when I saw my hand holding just the stick.

Because of that story, I wrote the following poem:

 

 

 

 

 

  
Disclaimer
While every effort has been made by ANAGNOSTIS to ensure that the information on this website is up to date and accurate, ANAGNOSTIS  does not give any guarantees, undertakings or warranties in relation to the accuracy completeness and up to date status of the above information.
ANAGNOSTIS will not be liable for any loss or damage suffered by any person arising out of the reliance of any information on this Website

.Disclaimer for content on linked sites
ANAGNOSTIS accepts no responsibility or liability for the content available at the sites linked from this Website.
Το περιοδικό δεν ευθύνεται για το περιεχόμενο άρθρων των συνεργατών.

Anagnostis  P.O.Box 25 Forest Hill 3131 Victoria Australia
 enquiry@anagnostis.info