Τα Εθνικά μας κέντρα – η Ελλάδα και η Κύπρος – βρίσκονται αντιμέτωπα με τρία καυτά, και αλληλένδετα μεταξύ τους, εθνικά ζητήματα: το κυπριακό, που ακόμη περιμένει τη λύση του, το μακεδονικό, και τις τουρκικές παραβιάσεις και προκλήσεις στο Αιγαίο.

Κοινός παρονομαστής και στα τρία ζητήματα είναι η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, και η εξόφθαλμη εύνοια που δείχνουν προς την Τουρκία και τα Σκόπια.

Βέβαια ο χειρισμός αυτών των θεμάτων εναπόκειται πρωτίστως στις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όμως ο Απόδημος Ελληνισμός δεν μπορεί να παραμείνει αδρανής και αδιάφορος παρατηρητής. Τίθεται όμως το ερώτημα αν είναι σε θέση να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Η δική μου άποψη είναι ότι στην περίπτωση της Αυστραλίας, οι ομογενειακοί συλλογικοί φορείς ακόμη διατηρούν τις δομές των δεκαετιών του 1950 και 1960, οι οποίες δεν συντείνουν στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σαν ομογένεια, αλλά και σαν ελληνικό έθνος.

Σαν έθνος δεν χάνουμε ευκαιρία να αναφερόμαστε στα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων, και στην πολιτιστική τους κληρονομιά σε όλη την ανθρωπότητα. Είναι σαν να απαιτούμε μια ιδιαίτερη θέση στην εκτίμηση των άλλων, απλώς και μόνο γιατί είμαστε οι απόγονοι των ευεργετών της ανθρωπότητας.

Και οι Εβραίοι μπορεί να συνεχίζουν να θεωρούν τον εαυτό τους ως τον «περιούσιο λαό», όπως αυτοχαρακτηρίζονται στην Παλαιά Διαθήκη.

Φρόντισαν όμως, με στρατηγική συνέπεια και ιστορική συνέχεια στις δύο χιλιάδες χρόνια που ζούσαν στη Διασπορά, να δώσουν ουσία στην ιδέα του «περιούσιου», με την εντρύφηση, την καλλιέργεια και την απόδοση στα γράμματα, στις τέχνες, στις επιστήμες, και πάνω απ’ όλα στον τομέα των οικονομικών δραστηριοτήτων.

Μόνο έτσι μπόρεσαν να επιτύχουν την επανίδρυση του κράτους τους το 1948, κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες. Το εβραϊκό λόμπι στην Αμερική, στη Βρετανία, στον Καναδά, στην Αυστραλία, και σε μικρότερο βαθμό στην Ευρώπη, βρίσκεται σε συνεχή επαγρύπνηση, και έχει διεισδύσει σε όλες τις δομές των χωρών αυτών. Οι δραστηριότητές του έχουν ενημερωτικό, προπαρασκευαστικό και συμβουλευτικό και προτρεπτικό ρόλο, με αποτέλεσμα οι θέσεις του να συμβάλλουν στη διαμόρφωση της πολιτικής, και στη λήψη αποφάσεων, από τα προαναφερθέντα κράτη, ευνοϊκών για τα συμφέροντα του Ισραήλ, αλλά και των Εβραίων της Διασποράς.

Στην περίπτωση της ελληνικής ομογένειας της Αυστραλίας, οι δραστηριότητές της αναφορικά με τα ευρύτερα εθνικά μας θέματα, αλλά και τα ενδοπαροικιακά μας ζητήματα, μάλλον σαν σπασμωδικές, ασυντόνιστες και αλυσιτελείς μπορούν να χαρακτηριστούν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Πολυδιάσπαση και πολυφωνία

Στα γονίδιά μας φαίνεται πως φέρνουμε τις αποσχιστικές τάσεις των αρχαίων Ελλήνων, με τις συστάσεις ανεξάρτητων, και συχνά εχθρικά διακείμενων μεταξύ τους, πολιτειών-κρατών.

Η ίδια πολυδιάσπαση παρατηρείται στους ομογενειακούς οργανισμούς της Αυστραλίας. Στα πρώτα χρόνια ήταν ευνόητη, και γενικά επωφελής, η σύσταση συλλογικών οργανισμών και αδελφοτήτων, με γνώμονα την γεωγραφική προέλευση των μελών τους. Στα δύσκολα χρόνια της προσαρμογής στο ξένο περιβάλλον, οι οργανισμοί αυτοί πρόσφεραν ευκαιρίες για την ικανοποίηση των κοινωνικών και συναισθηματικών αναγκών των μελών τους, και λειτούργησαν ανασταλτικά κατά της αφομοίωσης.

Σήμερα, με τα ελάχιστα εναπομείναντα μέλη της πρώτης μεταναστευτικής γενιάς, και την αποχή των νεότερων γενεών, οι οργανισμοί αυτοί υπολειτουργούν, και δυσκολεύονται να επιτύχουν και τους πιο βασικούς τους σκοπούς.

Μέχρι στιγμής δεν έχει καταστεί δυνατή η δημιουργία ενός διασωματειακού οργάνου, κατάλληλα επανδρωμένου, που να λειτουργεί λίγο-πολύ όπως λειτουργεί στους κόλπους των Εβραίων το Συμβούλιο Αντιπροσώπων – Council of Deputies ή Board of Deputies.

Το ΣΑΕ, παρά τα εννέα χρόνια λειτουργίας του, δεν μπόρεσε ακόμη να δημιουργήσει τις απαιτούμενες δομές για να καλύψει αυτό το κενό, ούτε και κατόρθωσε να ενεργοποιήσει την οργανωμένη ομογένεια. Γι’ αυτό και οι στόχοι του παραμένουν απραγματοποίητοι μέχρι τώρα, και θα μείνουν ανεπίτευκτοι αν κάτι δεν αλλάξει ριζικά.

Από περιέργεια για τον τρόπο με τον οποίο είναι διοργανωμένοι οι Εβραίοι της Αυστραλίας, κατέφυγα στο Διαδίκτυο, και αναζήτησα πληροφορίες, χρησιμοποιώντας τις ονομασίες των παραπάνω σωμάτων.

Αυτά που είδα με άφησαν άναυδο για τον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένοι οι Εβραίοι. Κάθε Πολιτεία έχει το δικό της Συμβούλιο - Council of Deputies ή Board of Deputies - που εκλέγεται από τους επί μέρους πολιτειακούς εβραϊκούς οργανισμούς.

Σε παναυστραλιανή κλίμακα υπάρχει το Αυστραλιανό Εβραϊκό Συμβούλιο (Council of Australian Jewry), το οποίο ιδρύθηκε το 1944. Πρώτος Γραμματέας του ήταν ο πριν από λίγα χρόνια Γενικός Κυβερνήτης της Αυστραλίας, Sir Zelman Cowen.

Εκτενείς είναι οι πληροφορίες που δίνονται στο Διαδίκτυο για τους σκοπούς και τους στόχους αυτών των σωμάτων, τον τρόπο λειτουργίας και για τις αρμοδιότητές τους, που καλύπτουν όλες τις πτυχές των δραστηριοτήτων της εβραϊκής κοινότητας, και ολόκληρο το φάσμα των εθνικών ζητημάτων του έθνους τους.

Οι καιροί απαιτούν ομοθυμία

Εντύπωση μου έκανε ότι στις 12 Οκτωβρίου 2004, ο Γενικός Κυβερνήτης της Αυστραλίας, στρατηγός Michael Jeffery, έδωσε δεξίωση στο Κυβερνείο για την 60^η επέτειο από τη σύσταση του Council of Australian Jewry.

Θα μπορούσαμε εμείς να διανοηθούμε μια τέτοια δεξίωση για κάποιον από τους μεγάλους συλλογικούς φορείς της ομογένειας στη Αυστραλία, όπως είναι οι ιστορικές Κοινότητες Μελβούρνης και Σύδνεϋ, που ήδη γιόρτασαν τα 100 χρόνια από την ίδρυσή τους;

Πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο αφού όταν ένας φορέας αγωνίζεται να το επιτύχει, κάποιος άλλος τον υποσκάπτει και τον διαβάλλει;

Από τα παραπάνω προκύπτει πως σαν ομογένεια πολλά μπορούμε να διδαχθούμε από τον συλλογικό τρόπο με τον οποίο μια άλλη εθνότητα στην Αυστραλία προωθεί όχι μόνο τα τοπικά της συμφέροντα, αλλά και τα συμφέροντα του εθνικού της κέντρου.

Τεράστιες οι διαφορές στον τρόπο οργάνωσης, λειτουργίας και νοοτροπίας μεταξύ των δύο αυτών λαών, που συνέπεσε να ζουν ένθεν και ένθεν του Αιγαίου Πελάγους για χιλιάδες χρόνια, αλλά και να συμβιώνουν για αιώνες στη Διασπορά.

Εκεί που οι Εβραίοι έχουν σαν αδιαπραγμάτευτη αρχή τη θέση, με την έννοια της διατύπωσης, υποστήριξης και υιοθέτησης μιας άποψης με λογικά επιχειρήματα, και με κριτήριο το γενικό καλό να καταλήξουν στη σύνθεση των διαφόρων απόψεων, εμείς προβάλλουμε την αντίθεση και πελαγοδρομούμε στις ατέρμονες αντιπαραθέσεις.

Οι Εβραίοι, μέσα από την πολυφωνία, ακολουθώντας τη διαλεκτική διαδικασία, οδηγούνται στην ομοφωνία, ενώ εμείς καταλήγουμε στη διαφωνία.

Όταν αυτοί κάνουν χρήση του διαλόγου, αυτής της μεγάλης προσφοράς των αρχαίων Ελλήνων στην ανθρωπότητα, για να οδηγηθούν σε μια γενικά αποδεκτή απόφαση, εμείς καταφεύγουμε στον μονόλογο των αρχαίων προγόνων των Εβραίων, που μιλούσαν απόλυτα και δογματικά, με αποτέλεσμα να φτάνουμε στο παράλογο.

Στον επιχειρησιακό τομέα η επιτυχία των Εβραίων βρίσκεται στη σύμπραξη στις μεταξύ τους δοσοληψίες, ενώ εμάς μας χαρακτηρίζει η αντίπραξη. Εδώ βρίσκεται η εξήγηση για το γεγονός ότι, ενώ σαν μονάδες πολλοί ομογενείς έχουν διακριθεί στο χώρο των δραστηριοτήτων τους, δεν βρέθηκε ο τρόπος για τη συσπείρωση αυτών των δυνάμεων, έτσι που, με τη διαδικασία της ώσμωσης, κάποια οφέλη να διαχυθούν και σε άλλα μέλη της ομογένειας.

Εκεί που δημιουργούνται συλλογικές δομές, όπως το ΣΑΕ, οι οποίες παρά τις όποιες πρώτες, και αναπόφευκτες, αδυναμίες τους, έχουν τη δυνατότητα εξυπηρέτησης της ομογένειας, τις τορπιλίζουμε όταν δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε απόλυτα.

Μας παρέχονται πανεπιστημιακοί χώροι, όπως στην περίπτωση του Εθνικού Κέντρου Ελληνικών Μελετών και Έρευνας από το Πανεπιστήμιο La Trobe της Μελβούρνης, με σημαντική οικονομική στήριξη και με μακροπρόθεσμα συμβόλαια (αρχικά για 99 χρόνια), και καταπολεμάμε ανηλεώς τους μπροστάρηδες για προσωπικούς λόγους.

Πώς λοιπόν, με όλα αυτά τα εμπόδια, που οι ίδιοι συνεχώς στήνουμε μπροστά μας, θα μπορέσουμε να ενώσουμε τις φωνές μας, και τις δυνάμεις μας, τώρα που οι περιστάσεις το απαιτούν;

Η μισαλλοδοξία που χαρακτηρίζει κάποιους ομογενείς, και η έλλειψη συναινετικής αντιμετώπισης των ζητημάτων που μας αφορούν ως Ελληνισμό, ενεργούν ανασταλτικά, γιατί μας αποδυναμώνουν, μας αποπροσανατολίζουν, και συχνά μας αποξενώνουν, με αποτέλεσμα την απώλεια ευκαιριών για την αντιμετώπιση των εθνικών μας θεμάτων και την προώθηση των ομογενειακών μας ζητημάτων.