vv
 

Η καταδίκη της σιωπής  

Κάθε μέρα, διαρκώς αλλάζουμε,
όπως άλλαξε η όψη του Κόσμού
στο διάβα των μακραίωνων αιώνων.  

Η βαριά σιωπή, με το αμείλιχτο
κατηγορώ της, μας ιστορεί όλα
τα παράπονα των αποθαμένων.  

Άδεια κρανία, χωρίς χαμόγελα,
χωρίς λέξεις, χάρη και νοήματα,
μας ατενίζουν με αέναη θλίψη.  

Μας ικετεύουν να δούμε καθαρά,
τώρα, με την αίσθηση της ίριδας,
τούτο το εξαίσιο θαύμα του Κόσμου.  

Όσο ακόμα ζούμε, πριν έρθει το τέλος.  

Ας μην βιαστούμε με βαρβαρότητες
και πολέμους, να αφανίσουμε τη ζωή
από τη Γη μας, στη σιγή των Αιώνων.  

Ας μην εξαφανίσουμε με τις βόμβες
τη ζωή, απ’ τον Πλανήτη μας,
στην εκμηδένιση των όντων...  

Ο αγέρας όταν αλυχτά μας λέει:
- Άνθρωποι, δέστε γύρω σας.

Οι καταιγίδες μας προτρέπουν
να γίνουμε ανθρωπινότεροι.  

Οι πλημμύρες, οι θύελλες, οι κυκλώνες
μας φωνάζουν με τις αλήθειές τους.  

Υπάρχει Θεός, που βλέπει, λυπάται
και κλαίει. Αγανακτεί και πονά,
με τα μύρια μας καμώματα...  

Η Φύση παλεύει να δείξει
τη δύναμή της. Να μετρηθεί
με τα όντα που διαιώνισε...  

Να γκρεμίσει τις αυταπάτες
πως οι άνθρωποι τάχατες
έχτισαν έξυπνα τον Κόσμο.  

Ο πόλεμος είναι η κατάρα του Θεού
στα πλάσματά του που δημιούργησε,
και δεν σεβάστηκαν τον Πατέρα...  

Η τιμωρία μας, είναι ο θάνατος!
Άδεια κρανία, και σκόρπια κόκαλα,
είναι η μοίρα των πήλινων ανθρώπων.  

Οι σκοτεινές σπηλιές των ματιών
που έχασαν το θαύμα του Ήλιου! 

Αισθάνονται χωρίς να ορούν...
Μας νουθετούν χωρίς να μιλούν,
με την αδιάλειπτη σιωπή των Αιώνων.  

Η αιώνια σιωπή είναι η τιμωρία μας.
Η αμετάκλητη, τρισάθλια, κόλασή μας.  

Διότι κανένας ζωντανός δεν έμαθε
ποτέ να σωπαίνει, όσο ζούσε...

0


Διαιώνιση της μοναξιάς

I  

Πότε έγινε η διάσπαση; Ούτε

που το καταλάβαμε... Τρύπωσε

ύπουλα, ανεξέλεγκτα, μέσα μας.  

II  

Κάποτε ήσουν ο Κόσμος μου όλος.

Τώρα ο κόσμος έχει πλατιούς

ορίζοντες. Η ζωή ρέει σαν ένα

πλημμυρισμένο ποτάμι, άραχλο...

Εμείς παλεύουμε να επιπλεύσουμε

μέσα στα γιγάντια κύματα

της μοιραίας αλλαγής που σαρώνει

ανήλεα εκείνο που κάποτε υπήρξαμε.  

ΙΙΙ  

Στο ίδιο σπίτι, σε ξεχωριστούς

χώρους, δύο αμίλητες σκιές,

γράφουν για να περισώσουν,

ότι έμεινε όρθιο, από τις φθορές

του χρόνου, στον εαυτόν μας.

Ο καθένας επιδιώκει τη δική του

επιβίωση στους κόλπους της Μνημοσύνης.

Θυσιάζοντας πάρωρα τη ζωή του,

για μια αβέβαιη σταγόνα Αιωνιότητας.  

IV  

Τα ρολόγια τώρα μας ρυθμίζουν

το χρόνο. Δεν περισσεύει στιγμή  

για να ασχοληθούμε με μας...

Λες και είμαστε απορρίμματα

άχρηστα στο περιθώριο του βίου.  

V  

Ερινύες με κυνηγούν... Η σκιά σου

σε όποιο δωμάτιο κι αν μπω

με ακολουθεί, και μου πνίγει

τη γαλήνη της μοναξιάς μου.  

VI  

Όχι! Δεν θέλω πια τίποτα

να μου διαταράζει τις σκέψεις.

Ακόμα και οι όμορφες αναμνήσεις,

όταν περνούν, γίνονται βαριές,

ασήκωτες, και μας τυραννούν.

Λείψανα του πεθαμένου χθες!  

VII  

Η αναπόληση, πόνος στη Μνήμη!  

VIII  

Αν ο θάνατος είναι γαλήνη,

δεν λυπάμαι που θα πεθάνω!

Μόνο όταν αγγίξεις το θάνατο,

τότε η μοναξιά δεν σε πληγώνει.

Εκεί αποσυντίθεσαι σ’ εκείνο

που ήσουν πριν γεννηθείς...  

ΙΧ  

Τίποτα πλέον δεν σε πληγώνει στο θάνατο!

Ελευθερώνεσαι παντελώς από τη ζωή σου.

Τη ζωή που δεν ήσουν εσύ υπεύθυνος...

Την διαιώνισαν οι άλλοι, ενάντια στη Μοναξιά τους!