\\               ΤΙΜΕ ΙΝ ΑΤΗΕΝS            

    

 





 
 

 


 




 

 

 

 

 

«Τα  Σύννεφα μαζεύονται!»

Είπες σπάζοντας την ιερή ΣΙΓΗ!.

Ξαφνιάστηκα! Σε κοίταξα.

Με εντυπωσίαζε

ο μορφασμός σου…

μορφασμός πόνου.

Η ανησυχία σκοτείνιαζε

τα μάτια σου.

Απόρησα,

δε νοούσα την έγνοια σου.

 

«Τα Σύννεφα μαζεύονται!

Τι μας περιμένει!»

Στέναξες.

Χαμογέλασα με ανακούφιση.

Αυτό ήταν όλο;

Όμως σε κοίταξα πάλι,

Τώρα είχα βεβαιωθεί:

Το ύφος σου

μου φαίνονταν αστείο.

 

«Σύννεφα είναι…

νερό κουβαλάνε!

Θα βρέξει…

Θα περάσουν!»

Είπα χαριτολογώντας.

 

«Τα Σύννεφα μαζεύονται…

Η αισιοδοξία συρρικνώνεται!»

Ψέλλισες αγχωμένος.

Αναρωτήθηκα…

Τι έτρεχε μ’ εσένα

επιτέλους;

 

Κοίταξα όμως και πάλι,

τον ουράνιο θόλο.

Διάβολε,

ήθελα να βεβαιωθώ!

 

Το σύννεφο, μαύρο, σκοτεινό

όμοιο με σάβανο βαρύ,

στην άπλα  του,

το φως πώς υστερούσε!

 

«Τη σφουγγαρίστρα άρπαξε…

Και… τη βαβούρα καθάρισε!»

Πρότεινα με κακεντρεχή

ειρωνεία!

Έκανες την οργή σου,

περιφρόνηση,

και την έφτυσες

στο πρόσωπό μου:

 

«Που ζεις εσύ;

Τυφλώθηκες λοιπόν;»

 

Τα μάτια του…

ψηνόντανε στον πυρετό.

Απόρησα!

Αστραπές τύφλωναν

τη ματιά του,

μία οργή αυλάκωνε

το Μέγα Μέτωπό του,

τα χείλια του κατωφερής,

αγκυλωτή γραμμή!

 

Συγχυσμένη τελικά,

επέμενα !

«Τι καμώματα είναι ετούτα;

Πώς θα μπορούσε ο καιρός

να είναι πάντα ο ίδιος;

Στο πρόγραμμα υπάγονται

οι συννεφιές

κι οι ηλιόλουστες ημέρες!

Εφόσον οι άνθρωποι μπορούν…

παρόμοια και η Φύση!

Πότε κλαίει, πότε γελάει!

Δεν νοώ την οργή σου

Άνθρωπε!»

Επέμενα σε τόνο ερεθισμού.

 

Μα εκείνος ξεσπά σε

σαρκασμό απόγνωσης,

απελπισίας…

«Φίλε… πόσο άσχετος

είσαι επιτέλους!

Με κάνεις να κλαίω…

κι όχι να γελώ!..

Τα Σύννεφα πλακώσανε

κι εσύ τα κάνεις χάζι!

ΞΈΡΕ ΤΟ, δεν θ’ αργήσουν

να μας καταπιούν,

να μας αφανίσουν

σου λέω!

Κι ετούτο… γιατί ΕΣΥ,

μήτε νοείς, μήτε και βλέπεις

πίσω απ’ τον καθρέφτη

της ζωής σου!

Δεν σ’ ενδιαφέρουν  

το εχθές,

το σήμερα ή το αύριο!

Και το χειρότερο απ’ όλα;

Στερείσαι

δι-ο-ρα-τι-κό-τη-τας!..»

Καθόλου δε σ’ ενοχλεί

το αύριο… το μέλλον.!

 

«Πάρε μια σφουγγαρίστρα

και καθάρισε τη γυάλα

του γαλάζιου

για να τελειώνουμε

μ’ ετούτη τη συζήτηση!»

Είπα, εξίσου οργισμένος,

τώρα πια.

 

«Καθαρίστρια,

Σφουγγαρίστρα, λες…

Δεν γνωρίζεις τα όπλα σου!

Δεν αναγνωρίζεις

τη δύναμη της μνήμης

ή της διορατικότητας,

της νόησης - κατανόησης,

του λόγου - διάλογου,

της τόλμης, της πράξης…

Να! αυτά είναι όπλα!

Και μπορούν!

 

Ναι, μπορούν να συντρίψουν

την μάζα καταπίεσης

να επαναφέρουν

της αισιοδοξίας την ξαστεριά!

 

Αυτά είναι τα όπλα σου

κι οφείλεις

να τα χρησιμοποιήσεις!»

είπε ο Άνθρωπος

βουλιάζοντας εκ νέου

στη μαγική  ΣΙΓΗ!

 

 

Πρώτη μου φορά,

τον κοίταξα έμμονα.

Ετούτος

–μία ασάλευτη ψυχή!-

Νόμισα ξαφνικά

πως ίσως είχε ήδη

αποδημήσει!

Πανικοβλήθηκα.

Πόσο με είχε παρασύρει

η ροή των υποδείξεών του!

 

Τον κοίταξα σαν

για πρώτη φορά!

Ξαναντίκριζα

τον ΑΝΘΡΩΠΟ…

τον ξαναγνώριζα!

Κι ήταν στ’ αλήθεια

η πρώτη φορά

που διαπίστωνα

πως δεν νοούσα,

ούτε  φορούσα

τα μάτια της ψυχής του!

 

(Οκτώβριος 2015, στα Γιάννινα)

 

 

 


 

 


    
Disclaimer
While every effort has been made by ANAGNOSTIS to ensure that the information on this website is up to date and accurate, ANAGNOSTIS  does not give any guarantees, undertakings or warranties in relation to the accuracy completeness and up to date status of the above information.
ANAGNOSTIS will not be liable for any loss or damage suffered by any person arising out of the reliance of any information on this Website

.Disclaimer for content on linked sites
ANAGNOSTIS accepts no responsibility or liability for the content available at the sites linked from this Website.
Το περιοδικό δεν ευθύνεται για το περιεχόμενο άρθρων των συνεργατών.
Anagnostis  P.O.Box 25 Forest Hill 3131 Victoria Australia
 mail@anagnostis.au