|
Τίνος Πατρίδα είναι;
Μέσα απ’την αχλύ του ωκεανού ξεπρόβαλε το λιμάνι
του Φρίμαντλ.
Ο Ρότζερ Ουέστ, ο δάσκαλος, έστελνε φιλιά από
την κουπαστή
αναφωνώντας Ελληνικά: «Πατρίδα μου!».
Οι μετανάστες δοκίμαζαν τα καρπούζια, τις
ντομάτες, τα σταφύλια.
Πρώτη επαφή με την Αυστραλία.΄Ολα τα εύρισκαν
άνοστα.
Ακόμη και τη μπίρα.
1100 επιβάτες συνέχιζαν για τις ανατολικές
Πολιτείες:
Οικογένειες, νέοι, κοριτσόπουλα και παιδιά για
τη γη
της Επαγγελίας. Η παλιά ιστορία άρχισε να
ξαναγράφεται.
Η ξεροκαμένη ΄Ηπειρος των ένδεκα εκατομμυρίων.
Η νέα πατρίδα των πυρκαγιών, των τροπικών
κυκλώνων
των έκτακτων καταστροφικών πλημμυρών
των μεγάλων ξηρασιών –κάποτε 13 χρόνια να
βρέξει-,
των κορνιαχτοθύελλων που έρχονται από την έρημο,
που με τόση αγάπη τα περιγράφει ο Αλέκος Δούκας.
Μπαίναμε στη ζωή της Αυστραλίας και έμπαινε στη
ζωή μας.
Τα πέντε χρόνια έγιναν δέκα και είκοσι – Μια
ζωή.
Στο Γκλας φάκτορι ο μαυρομάλλης ο μουστακαλής
έγινε το στοιχειό του. Πήγε και νοίκιασε δωμάτιο
δίπλα από το εργοστάσιο να μη χάνει υπερωρίες.
Κάθε μέρα τέσσερις ώρες. Και τα Σαββατοκύριακα.
΄Ηθελε, είπε, κάμποσα χρήματα τον άλλο χρόνο
να γυρίσει στην Ελλάδα να σπουδάσει δάσκαλος.
Πριν τα Χριστούγεννα είχαν σπάσει τα νεύρα του
και μπήκε στο νοσοκομείο.
Ο συμφοιτητής που είπε τρέχοντας:
«έπεσα πάνω στην κουστωδία της επίσκεψης
και αντάλλαξα χειραψία με τον Σερ Ρόμπερτ
Μένζις.
Σπεύδω στην τουαλέτα να πλύνω τα χέρια μου».
Αυστραλία χώρα των πλουσίων και των
βιοπαλαιστών,
της σκληρής δουλειάς και της αβίαστης πορείας
Χώρα των αχόρταγων ορυκτοκτοφάγων που τα θέλουν
και τα έχουν όλα, μονά-ζυγά δικά τους.
Χώρα των δύσμοιρων ιθαγενών και των χαμένων
λωτοφάγων
διαφορετικών πολιτισμών που αργολιώνουν στο
κοινωνικό καμίνι.
Όπου οι γραφειοκράτες αποφασίζουν εν κρυπτώ
ενώ άλλες δίνονται εντυπώσεις και παρά τις
διαβεβαιώσεις.
Σε είπαν χώρα τυχερή ειρωνικά για την εύκολη
ευημερία σου
παρά το έλλειμμα σκέψης και προγραμματισμού.
Λένε πως κυβερνιέσαι από δεύτερης τάξης
πολιτικούς
που όμως έχουν σε πρώτη τους προτεραιότητα
πλήρη απασχόληση και ισοσκελισμένους
προϋπολογισμούς.
Μια χώρα συντηρητική που πάσχει να μοιράζει
σχεδόν δίκαια
ό,τι απομένει απ’ τους μεγάλους.
Μια χώρα όπου οι ιθαγενείς δεν υπήρχανε
και όπου τα κυριότερα εκθέματα των μουσείων της
είναι τα ευρύματα μιας συνεχούς ύπαρξής τους
για τα τελευταία σαράντα χιλιάδες χρόνια.
Οι ιδέες και οι αγάπες της έρχονται πέρα από
τις θάλασσες
απ’ το Λονδίνο, την Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη.
Το ανεμογκάστρι των ερήμων της
δεν αφήνεται στους ντόπιους προφήτες
αλλά στα πυρηνικά πειράματα και τις ξένες
βάσεις.
Tι
έγιναν τόσες στιγμές και ώρες και χρόνια;
Δεν μπορεί, θα υπάρχουν κάπου, έστω στο ωχρό
φεγγάρι
μιας ξεθωριασμένης θύμησης, στο καθρέφτισμα
πάνω από τα γκρίζα νερά του Γιάρα της Μελβούρνης
ή πλάϊ από την ΄Οπερα του λιμανιού του Σίδνεϊ.
Δυο μάτια, Γιάρα ποταμέ, τις βάρκες σου να
φέγγουν,
και το καράβι που άραξε του Νίκου Καββαδία.
Πυγολαμπίδες που αναβοσβύνουνε μια παλιά
γιορτή.
Θα πάμε για κουβέντα και καφέ στα μαγαζιά του
Γούιλιαμσταουν.
|
